Het viel niet mee, die eerste week van mei. Een twee dagen aanhoudende bui stemde ons niet gerust over de conditie van de Aar. Tot overmaat van ramp daalde de temperatuur scherp tot 2 graden. En het weerbericht voorspelde nachtvorst met een enkele sneeuwbui.
Welkom in Hoch Sauerland.

Niet voor niets stap ik met grote aarzeling het ijskoude water in. Voorzichtig schuif ik mijn voeten over de onregelmatige bodem, vergeefs turend in het koffiebruine, hard stromende water. Twintig centimeter zicht; eigenlijk te weinig om enigszins veilig te waden in een rivier die je niet kent. Maar met drie geboekte overnachtingen is teruggaan naar huis geen optie. Daarbij komt dat ik zeer enthousiaste berichten had ontvangen over dit traject.

Omzichtig posteer ik mij in een pool die gevormd is door de resten van een watermolen. Ik maak mijn eerste rolworpje, dat meteen verkeerd uitkomt in de takken boven mij. Nog maar eens, nu wat geconcentreerder. Het witte streamertje draait twijfelend in het kolkende oppervlak om daarna in de diepte te verdwijnen, meegesleurd door de snelzinkende poly-leader. Een, twee keer menden en de streamer maakt een keurige swing. Een tik volgt snel. Zo snel dat ik er niet op ben voorbereid. Weer een rolworp, opnieuw menden, nu met meer aandacht. Weer een tik, maar nu reageer ik alerter. Een bruine forel komt protesterend het water uit. Leuk!

vang je er één, dan vang je er meer
Vol goede moed vervolg ik het traject. Door de hoge waterstand en het beperkte doorzicht kies ik noodgedwongen voor een stroomafwaarts geviste streamer. Een wit gevalletje, met een chartreuse kop voorzien van een facetgeslepen goudkop. Aanbevolen door Herr Wagner, eigenaar van dit traject, die bij hoog en laag beweert dat zwarte streamers niet werken. Tijd om het tegendeel te bewijzen heb ik niet: de dichtbegroeide oevers vragen alle aandacht en even later worstel ik heftig met een stevige boom die dwars over het water ligt.

Uiteindelijk stap ik maar het water uit en ga op zoek naar mijn vismaatje. Ook hij loopt langs de oever om een opening te vinden in al dit groen. Verderop zie ik een langgerekte pool en worstel ik mij stroomopwaarts daarvan het water in. Geduldig vis ik het bovenste deel af, daar waar het snelstromende water de pool binnenkomt. Het vertrouwen in het welslagen van deze missie nadert langzaam maar zeker zijn dieptepunt. Keer op keer strip ik de vlieg door de pool en net op het moment dat ik de streamer uit het water wil tillen, verdwijnt hij in een grote kolk. Heel even toont zich de brede kop van een formidabele bruine forel, die meteen weer de pool in duikt, meters vliegenlijn achter zich aan sleurend. Opgetogen geef ik de vis de ruimte, te veel misschien, want plots valt de lijn slap. Een misselijk makend gevoel komt bij mij op, de teleurstelling is bij ons beiden hoorbaar.

Met iets meer geloof in de zaak vis ik verder. Halverwege de pool vergrijpt een stevige regenboogforel zich aan de streamer. De dril is spectaculair en opportunistisch en met veel geluk weet ik de dikke veertiger uit de struiken te houden. Verder weer, want waar één regenboog zit, zitten er meer. Weer een ruk, hard en onverwacht, gevolgd door een diepe kolk. Beduusd kijk ik naar het fladdertje nylon waar mijn streamer aan vast zat.

Nadat ik de gehavende tip door een vers stuk van 20/00 vervang, keert het geluk. Het gaat rap nu. De ene forel na de andere komt binnen handbereik. Mooie forellen, veel regenbogen weliswaar, maar in puike conditie. Ook de nodige bruine forellen, vaak van groot formaat. Dat het gestopt is met regenen, heb ik al lang niet meer in de gaten.

klein maar fijn
De Aar (niet te verwarren met de Ahr in de Eifel) is een onder vliegvissers relatief onbekende rivier. Zij ontspringt ten westen van Titmaringhausen, een stadsdeel van Medebach, om 27 kilometer verderop uit te monden in de Orke. Een korte en kleine rivier dus, met alle voordelen van dien. Allereerst is de Aar gelegen in een fraai dal, niet geflankeerd door asfalt of spoorlijnen. En door zijn geringe totaallengte is er weinig sprake van vervuiling. Het riviertje is niet breed, hooguit zes meter en is merendeels goed bewaadbaar, maar kijk uit voor een aantal gaten van drie of meer meters diep. Het traject waar wij visten, is eigendom van Boris Wagner, die er ter plaatse ook een grote kwekerij annex hengelsportpark runt. Dat verklaart meteen de aanzienlijke visstand.

Wagner voorziet niet alleen het water van veel vis, maar heeft meer verregaande ideeën over het beheer. Zo laat hij de begroeiing zo veel mogelijk in tact. Omgevallen bomen laat hij liggen, overhangende struiken worden niet gesnoeid. De rivier krijgt daardoor een grillig karakter met versperringen, versnellingen en diepe pools. Dat geeft niet alleen een zeer natuurlijke aanblik, maar belemmert onder meer ook de aalscholvers in hun jacht.

Het traject is in totaal ongeveer 15 kilometer lang (waarvan 11 kilometer beschikbaar is voor vliegvissers) en valt uiteen in grofweg drie delen. Het deel boven de kwekerij is sterk wisselend van karakter. Zo zijn er stukken die veel weg hebben van een weidebeek terwijl andere delen zich door struiken en bomen wringen. De stroomsnelheid op dit deel varieert zodat je er niet alleen goed kunt waden, maar ook met enig speurwerk de vlagzalm kunt vinden. Die komt namelijk op dit deel van de rivier in forse aantallen voor. Hier vind je ook diepe pools die (zeker bij hoog water) voor grote verrassingen kunnen zorgen. Het deel dat langs de kwekerij loopt, is gesloten voor de visserij. Na de kwekerij volgt een deel dat sterk begroeid is. Ook daar is het karakter van het water sterk wisselend, maar hier voeren de regenboog en bruine forel de boventoon.

Al met al is dit traject niet echt weggelegd voor de beginnende vliegvisser. Op zijn minst zul je de rolworp moeten beheersen, ruimte voor een gemakkelijke overheadcast vind je alleen maar in het bovenste deel. Het is een rivier waar je enigszins moeite voor moet doen. Maar dat levert dan niet alleen veel resultaat op in de vorm van grote vangsten, maar ook veel plezier. Want als je echt op zoek bent naar een riviertje waar de natuur zo’n beetje in je achterzak steekt, dan is het de Aar wel. Een aanrader!

PS: Mijn eerste ervaringen met deze rivier dateren uit 2010. In de jaren daarna ben ik regelmatig terug geweest. Behalve dat het traject langer is geworden en de dagprijzen iets meer gestegen zijn is bovenstaande impressie nog steeds geldend.